احمدی نژاد با بیان اینکه خود را متعلق به رویکردی می داند که دلداده محرومین، مستضعفین و اهل دوندگی باشد، تاکید کرد: اگر اسم این سادگی‎ ‎است، از خدای شهیدان می خواهم که هیچوقت پیچیده نشوم و همیشه ‏ساده بمانم‎.

به گزارش فارس، محمود احمدی نژاد رئیس جمهور در جدیدترین یادداشت وبلاگ خود پس از ذکر دعای "اللهم عجل لولیک الفرج و العافیه والنصر و اجعلنا من خیر انصاره واعوانه والمستشهدین بین یدیه‎"، درباره استمرار انقلاب‎ نوشت: در باب امکان انقلابی ماندن و مفهوم تداوم انقلاب با دو گرایش عمده مواجه بوده و هستیم‎.

رویکرد‎ ‎اول انقلاب را یک پدیده تاریخی می داند که مثل هر پدیده تاریخی دیگر، مشمول‎ ‎مرورزمان قرار می ‏گیرد و بنا بر این عبارت پایان انقلاب عبارتی معنادار و بلکه‏‎ ‎بدیهی است‏‎.

در رویکرد دوم انقلاب حقیقتی اجتماعی و ضرورتی عقیدتی است. انقلاب تحول و اصلاح مستمر برای رسیدن ‏به قله های کمال فردی و اجتماعی‎ ‎است و سکون و رکود درحرکت اصلاحی وتحول اجتماعی به معنا ی در ‏جا زدن و‎ ‎عقبگرد است.‏‎

رویکرد اول انقلابی ماندن را نوعی افراطی گری و ماجراجویی و حتی قانون شکنی می پندارد اما رویکرد‎ ‎دوم معتقد است که انقلاب، نوعی اصلاحات دائمی و زیر بنایی است که جهادی‎ ‎مستمر را می ‏طلبد.

یک دوره غفلت یا تغافل می تواند به از دست رفتن همه دستاوردها و‎ ‎فرآورده های انقلاب منجر شود. ‏انقلاب دهه به دهه، سال به سال و تصمیم‎ ‎به تصمیم باید تجدید و احیاء و بلکه تعمیق شود.

حرکت به سمت ‏عدالت، آزادی، آزادگی، رشد، کمال، صلح و امنیت، برادری و محبت، برچیدن سوء‎ ‎استفاده ها و برتری طلبی ‏ها و محو کینه ورزی ها، حرکتی دائمی و مبتنی بر‏‎ ‎نگاه انقلاب محور یعنی اصلاحات زیربنایی، ساختاری و ‏اساسی است. بسیار‎ ‎روشن است که اینجانب به رویکرد دوم معتقدم. با جدیت و قطعیت عرض می نمایم‎ ‎که ‏انقلاب دائمی و حفظ انرژی جنبشی و عزم انقلابی، تنها راه بقاء انقلاب‎ ‎اسلامی و تحقق اهداف اقتصادی، ‏سیاسی، فرهنگی و آرمانی آن است.‏‎

اعتقاد به انتظار حاکمیت همه ارزشها در جهان در حقیقت اعتقاد به انقلاب همه جانبه و مستمر در اندیشه، ایمان ‏و عمل صالح است‎ .‎

آری! موجیم که آسودگی ما عدم ماست.‏

مراد‎ ‎بنده از انقلابی ماندن تکرار برخی تجربیات و یا بازگشت به نقطه شروع نیست بلکه دقیقا به مفهوم ‏اصرار بر‎ ‎ارزش های انقلابی و تلاش برای تعمیم وتعمیق آنها در فازهای تکاملی و مراحل‏‎ ‎بالاتر و مبتنی بر ‏منطق و تدبیر انقلابی است.‏

پیروان رویکرد اول به‎ ‎تدریج تبدیل به "انقلابیون سابق" یا "انقلابیون شرمنده" می شوند که بدهکاریهای‎ ‎شخصی خود را به شکل بدهکارسازی انقلاب، تغییر صورت داده و هزینه خستگی ها‏‎ ‎و بریدگی ها و احیانا ‏خودخواهی ها و اشرافیت گرایی های خود را بر ملت‏‎ ‎تحمیل می نمایند.

آنان با ادبیات دلسوزانه و ‏شعارعقلانیت و واقع بینی به‏‎ ‎تدریج، شعارهای اصلی انقلاب را یک به یک، به نمایندگی خود خوانده از طرف‏‎ ‎ملت که صا حبان اصلی انقلابند، پس گرفته و احیانا تغییر داده و یا دست کم‎ ‎تفسیر به رای می کنند و در مقابل ‏کسانی را که به آرمانهای اصیل انقلاب و امام‏‎ ‎پایبند مانده اند را با صفاتی چون خام، تندرو،‎ ‎قشری، سطحی و ‏یا شتابزده توصیف می کنند. چرا که از نظر آنان انقلاب تمام‎ ‎شده است وحداکثر سالی یک بار یک جشن تولد ‏تشریفاتی برای آن برگزار کردن کافی است و این همه بدهکاری آنها به امام و شهدا است.‏‎

رویکرد دوم، براین‎ ‎باور است که حکومت باید با همان خلوص و شدت 23بهمن 57 (فردای پیروزی انقلاب) در کنار توده های‎ ‎مردم و ‏عاشق آنان و دلداده به محرومین و مستضعفین و اهل دوندگی شبانه روزی‎ ‎باشد و خود را ممنون و ‏بدهکار مردم بداند و نه مالک و طلب کار و منت گذار بر آنها‎.

این حقیر با همه کاستی ها و با همه محدودیت ها و ضعف های شخصی‎ ‎که بدان معترفم، خود را متعلق به ‏رویکرد دوم می دانم و اگر اسم این سادگی‎ ‎است، از خدای شهیدان می خواهم که هیچوقت پیچیده نشوم و همیشه ‏ساده بمانم‎.